in Amsterdam, Noord).
De krassen op het negatief suggereren dat iemand
onzorgvuldig was; dat dit negatief ooit uit een doos
viel, tussen andere rommel terechtkwam, tussen de
strandschepjes van de kinderen wellicht, zodat de
zandkorrels zich met vlijmscherp genoegen in de emulsielaag
nestelden. De kleuren zijn mooi, bijna Technicolor, maar de
drie mannen, die strak in het gelid lopen, hebben daar geen
weet van. Donkere pakken dragen ze. Ze zijn, alweer zonder
het te weten (dat moeten we tenminste maar aannemen), 'voor
de gelegenheid gekleed' (als in: ‘Hij lag er keurig bij’). De
voorste houdt zich nog vast aan de railing, maar weet ergens
ook al wel dat hij net zo goed los kan laten. Dat, zodra ze
eenmaal de hoek om zijn, en uit beeld verdwijnen, ze een
wereld betreden waar railingen alle betekenis verliezen
(als er al railingen zijn; hierover zijn de meningen verdeeld).
